~ Rozdział 7 ~

   Resztę popołudnia spędziłam w miłym towarzystwie Lysandra. Chłopak zabrał mnie do małej, uroczej kawiarenki, znajdującej się niedaleko szkoły. Wnętrze lokalu tonęło w lekkim półmroku, oświetlane jedynie przez niewielkie lampy naftowe stojące na stolikach i kandelabry wiszące na ścianach pomalowanych w szerokie, beżowo-burgundowe pasy. Mimo, że nie było zbyt wielu ludzi usiedliśmy w najbardziej oddalonym od wejścia miejscu. Przez większość rozmowy, to ja odpowiadałam na pytania białowłosego, ale nie pozostawałam mu dłużna i jej trakcie dowiedziałam się, że mieszka razem z bratem Leo i że śpiewa w szkolnej kapeli, a teksty piosenek w większości pisze sam, choć czasami zdarza im się grać covery. Podczas, gdy to ja odpowiadałam na pytania, popadał w lekkie zamyślenie, jakby analizował każde moje zdanie.W takich chwilach, mimo tego, że przyglądał mi się uważnie, jego różnokolorowe oczy stawały się na moment nieobecne. Intrygowało mnie to, o czym myśli.  Fascynowała mnie jego osoba. Był inny od wszystkich chłopaków jakich znałam. Pod jego wzrokiem czułam się niezręcznie, ponieważ miałam wrażenie, że potrafi czytać w mojej duszy, ale jednocześnie byłam dziwnie rozluźniona. Czułam, że mogę rozmawiać z nim całymi godzinami.
   Niestety wszystko co dobre, szybko się kończy i nim się obejrzeliśmy minęły ponad dwie godziny, a za oknem zrobiło się ciemno. Od rana zdążyło napadać sporo śniegu, więc ulice były przykryte białym puchem. Gdy wyszliśmy z kawiarni na mroźne powietrze, dookoła nas zaczęły wirować płatki śniegu, oświetlone mdłym, żółtawym światłem latarni. Chłopak uprzejmie odprowadził mnie do domu. Przez większość drogi rozmawialiśmy o ulubionych zespołach, piosenkach, książkach. Kiedy znaleźliśmy się już na miejscu, ujął moją dłoń i delikatnie musnął ją ustami.
   - Dziękuję za zwrot notatnika i za poświęcony mi czas - spojrzał na mnie uważnie, po czym uśmiechnął się, a ja poczułam, jak moje, zmarznięte od wiatru policzki oblewa fala gorąca. Oddalił się kawałek, po czym dodał - do zobaczenia w szkole.
   - Ja również dziękuję, za miłą rozmowę - odwzajemniłam uśmiech i delikatnie pomachałam mu na pożegnanie. - Do zobaczenia... - mruknęłam cicho i po chwili weszłam do domu. Mimo, że była dopiero chwilę po siedemnastej, miałam wrażenie jakby było dużo później. Wchodząc do przedpokoju i zapaliwszy światło, ściągnęłam płaszcz, a grube buty zamieniłam na cieplutkie kapcie.
   Weszłam po cichu do kuchni, zobaczyć co jest do jedzenia. Od razu rzuciło mi się w oczy, że drzwiczki od piekarnika są lekko uchylone. Podeszłam więc i zaglądnęłam do środka. Poczułam przepyszny zapach stopionego sera i sosu pomidorowego. Z moich ust wydobył się cichutki jęk i dopiero wtedy poczułam jak bardzo jestem głodna. Sięgając po rękawicę kuchenną, wyciągnęłam gorącą jeszcze pizze. Odkroiłam sobie dość spory kawałek i udałam się do salonu, zobaczyć co robi ciotka. Gdy weszłam do pokoju zobaczyłam, że kobieta śpi na kanapie. Odłożyłam po cichu talerz i wziąwszy koc, chciałam ją przykryć, ale przebudziła się i spojrzała na mnie zdziwiona.
   - Oh... to ty... Przepraszam, nie usłyszałam jak wchodzisz - mruknęła cicho, przecierając zaspane oczy.
   - W porządku ciociu. Nic się nie stało - uśmiechnęłam się do niej pogodnie. - Może jednak położysz się w sypialni? - dodałam po chwili, kiedy ciocia oparła głowę o oparcie sofy i zamknęła oczy.
   - Nie... Po prostu miałam dzisiaj ciężki dzień w pracy i dlatego tak - wstała i przeciągnęła się, ziewając. - Chcesz coś do picia?
   - Moszesz mi zrłobiś hahao. - wybełkotałam do niej z ustami pełnymi gorącej pizzy. Siedząc w fotelu z podkulonymi nogami, przeskakiwałam po kanałach w telewizji. Kończąc jedzenie, niechętnie wstałam i zaniosłam talerz do kuchni. Gdy wchodziłam do pomieszczenia ciocia kończyła robić kakao. Wzięłam od niej swój kubek i wróciłyśmy razem do pokoju. Po skończonym filmie postanowiłam pójść do pokoju i położyć się do łóżka.
   Wchodząc do pokoju zapaliłam światło, które od razu rozświetliło pomieszczenie. Położyłam torbę przy biurku i zabierając ręcznik z krzesła, udałam się do łazienki. Rozebrawszy się, weszłam pod prysznic. Odkręciłam gorącą wodę i regulując jej ciepło, powoli zwilżałam swoje ciało. Większość ludzi, których spotkałam uważała mnie za chudzielca. W sumie nie dziwiłam im się, ponieważ w nieco luźniejszych ubraniach sprawiałam takie wrażenie. Koścista i pozbawiona kształtów. Prawda była taka, że po prostu byłam drobną, nie za wysoką osobą.
   Kiedy skończyłam długą kąpiel, owinęłam się ręcznikiem i zawinęłam blond włosy turban, wróciłam do pokoju. Usiadłszy na łóżku, zaczęłam je delikatnie przesuszać, a następnie rozczesałam długie pasma. Przesuwając szczotką po włosach zatopiłam siew myślach. Zaczęłam się zastanawiać nad tym wszystkim, co się tu wydarzyło. Straciłam ponad trzy miesiące z życia i czułam się trochę zagubiona. Z jednej strony czułam się samotna, ponieważ nie miałam za bardzo z kim porozmawiać, ale z drugiej strony poznałam kilkoro ludzi, którzy mnie rozumieli i potrafili wysłuchać. Niepewnie czułam się też rozmawiając z Kastielem. Nie miałam pojęcia, co miał na myśli mówiąc, że mam się trzymać z dala od Nataniela. Nie byłam pewna, czy to jakieś głupie zagranie z jego strony, czy poważne ostrzeżenie. Blondyn nie wydawał się być kimś, kto może skrzywdzić, albo kogoś, kogo powinnam się bać. Chyba jedynymi osobami, przy których czułam się swobodnie, byli Lysander i Roza. Z obojgiem rozmawiało mi się znakomicie, ale więcej wiedziałam na temat Rozalii, natomiast postać chłopaka bardzo mnie intrygowała. Dlaczego ja nie mogę mieć mniej skomplikowanego życia, albo chociaż myślenia? Wzdychając cicho odłożyłam szczotkę na biurko i położyłam się do łóżka. Mimo, że nie byłam zmęczona, bardzo szybko zapadłam w sen.
   Kiedy otworzyłam oczy, nie bardzo wiedziałam gdzie się znajduję. Co chwilę obraz mi się rozmazywał i kręciło mi się w głowie. Miałam wrażenie jakbym siedziała na karuzeli albo kolejce górskiej. Wszystko wokół mnie wirowało. Pokręciłam głową, jakbym chciała odgonić natarczywe muchy i nagle, w jednej sekundzie wszystko stało się wyraźne. Rozglądając się uważnie dookoła, zauważyłam, że znajduję się w jakiejś piwnicy. Było to ciemne, ponure pomieszczenie, pachnące stęchlizną i jakimś innym zapachem, którego nie mogłam rozpoznać. Oświetlone było przez małą, żarówkę zwisającą z sufitu. Bałam się. Niespodziewanie po prawej stronie usłyszałam jakiś hałas. Chciałam się odwrócić, ale byłam przywiązana do jakiegoś krzesła. W ciemności dostrzegłam zarys wysokiej postaci. Ruszyła powoli w moją stronę, wkraczając w oświetloną część. Z ulgą zorientowałam się, że to Nataniel. 
   - Nataniel... Jakie szczęście, że tu jesteś. Proszę uwolnij mnie i uciekajmy. Boję się... - byłam przerażona całą tą sytuacją. Jednak po chwili ulga, którą poczułam na widok chłopaka, przerodziła się w mdłe uczucie paniki. Blondyn spoglądał na mnie z rozbawieniem na twarzy, a w jego oczach pojawił się przebłysk jakiejś dziwnej satysfakcji. 
   - Ah, ty mała, głupiutka Liwio... - zaśmiał się cicho, podchodząc do mnie bliżej. Zaczęłam się niespokojnie szarpać w nadziei, że więzy puszczą. - To ci nic nie da. Możesz też sobie krzyczeć ile chcesz i tak cię tu nikt nie usłyszy... - jego zimny, wrogi głos przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Nie wiedziałam co się dzieje. 
   - Ale dlaczego...? Co tu się dzieje? Nataniel... - szepnęłam błagalnie. Z każdym jego krokiem, serce pochodziło mi do gardła. Zaśmiał się, ale to nie był jego znajomy mi, przyjemny, ciepły śmiech. Ten był pozbawiony jakichkolwiek uczuć. 
   - Jesteś głupsza niż myślałem. Naprawdę nic ci się nie przypomina? A może naprawdę jesteś  naiwniejsza niż sądziłem? - jego twarzy była przy mojej tak blisko, że nasze nosy prawie się stykały, a na ustach czułam jego oddech. Drżałam. - Ha! Naiwna, mała Liwia zaufała grzecznemu gospodarzykowi. Zaufała pozorom, a teraz nie wie co się stało! Trzeba było słuchać ludzi! - krzyknął mi w twarz, po czym poczułam mocne uderzenie w policzek. - Takich ludzi, jak ty powinno się zabijać od razu. Głupich, bezmyślnych, naiwnych...
   Podszedł do mnie od tyłu. Poczułam, że mnie odwiązuje od krzesła. Podniósł mnie i pociągnął za sobą. Co chwilę potykałam się i upadałam. Zaprowadził mnie na koniec ciemnego pomieszczenia, tam gdzie nie sięgało światło żarówki. Po raz kolejny przywiązał mi ręce, tym razem do wiszącego nade mną haka. W ciemności ledwo dostrzegałam zarys jego twarzy. Niespodziewanie poczułam jak rozcina mi skórę na policzku. 
   - Nie! - krzyknęłam, ponownie szarpiąc się, przez co rozcięcie na twarzy, które mi robił pogłębiło się. Oblizując swoje usta, obracał nóż w dłoni. Po chwili poczułam ból przeszywający moją nogę. Wbił mi nóż w udo. Z moich ust wydobył się przeraźliwy krzyk bólu. Z piekących oczu poleciały mi łzy. Nagle, wbijając ostrze głębiej, złapał mnie za gardło i zaczął dusić. Próbowałam złapać chociaż mały łyczek powietrza, ale jego dłonie zaciskające się na mojej szyi były zbyt silne. Czułam jak powoli tracę świadomość...