~ Rozdział 47 ~

   Starając się wyglądać normalnie, odwróciłam się szybko w stronę schodów i podążyłam na górę. Jednak, ledwo zdarzyłam postawić obie stopy na piętrze, poczułam jak dziewczyna łapie mnie za łokieć i ciągnie do jakiegoś pomieszczenia. Jęknęłam cicho z bólu, próbując wyrwać rękę, ale moje działania nie dawały żadnych efektów. Dopiero, kiedy znalazłyśmy się w jednym z, jeszcze pustych, pokojów gościnnych Debra puściła moją rękę.
   - Czego ty ode mnie chcesz? - warknęłam, nie dając jej pierwszej się odezwać. - Możesz sobie tego dupka zabierać. Nic mnie z nim nie łączy i nie łączyło.
   - Och, czy ty naprawdę jesteś taka głupia na jaką wyglądasz, czy tylko udajesz? - żachnęła się, unosząc wzrok do góry. - Naprawdę sądzisz, że chodzi mi tu tylko o Kastiela?
   Wpatrywałam się w nią wściekłym wzrokiem, nic się nie odzywając. Dziewczyna zaśmiała się cicho nie uzyskując ode mnie odpowiedzi.
   - Do tej szkoły chodzą chyba same przygłupy, które dają się nabrać na kilka miłych słówek... - westchnęła cicho zirytowana. - Kas jest mi potrzebny do odzyskania dawnej popularności. Zagra kilka razy dla mnie, weźmie udział w paru koncertach, a potem może się walić. Z resztą, jak wszyscy kretyni z tej popieprzonej budy. Naiwniacy... Zrobią wszystko o co ich poproszę... Można by powiedzieć, że jedzą mi z ręki...
   - A co ja mam z tym wszystkim wspólnego? - zapytałam cicho, nie bardzo rozumiejąc jej myślenia.
   Dziewczyna podeszła do mnie, a ja z przerażenia zrobiłam kilka kroków w tył. Ta uśmiechnęła się lekko, po czym zaczęła krążyć po całym pokoju. Wpatrywałam się w nią, tak jak zahipnotyzowana ofiara w drapieżnika na łowach. Po chwili zauważyłam, że drzwi do sypialni nie były do końca zamknięte, a przez szparę między skrzydłem a framugą Armin nagrywał całą naszą rozmowę. Pokazał mi na migi, że mam być cicho i nie zwracać na niego uwagi. Chciałam mu dyskretnie oznajmić, żeby sobie poszedł, ale chłopak olał mnie i dalej sterczał pod drzwiami. Zwróciłam więc szybko wzrok na Debrę, by ta niczego się nie domyśliła.
   - Właściwie, to wszystko - odparła po chwili namysłu. - Nienawidzę jak ktoś rusza moje rzeczy... A ty, no cóż... Wtargnęłaś do tej szkoły i ruszyłaś wszystko. Ja starałam się na swoją pozycję trzy pierdolone lata, a ty, ot tak sobie przyszłaś i wszyscy się przed tobą płaszczą. Nawet ta idiotka Melania, która myśli, że ta pizda, Nataniel na nią poleci, albo ta cała Violetta, która nie wie, po co jej język w gębie. Ale spokojnie... - uśmiechnęła się do mnie delikatnie - już niedługo wszystko wróci do normy, a ty w końcu poznasz swoje prawdziwe miejsce...
   Debra odwróciła się plecami do mnie i od razu zauważyła kryjącego się za drzwiami Armina, który dosłownie sekundy wcześniej skończył nagrywać.
   - Co do...? - wymruczała, podchodząc do wyjścia, ale chłopak już zniknął.
   Wściekła brunetka wyleciała za niebieskookim jak burza. Nie wiedząc co mam w tej sytuacji począć, ruszyłam za nimi. Armin szedł przodem do nas, robiąc coś na telefonie, przy czym chichotał pod nosem.
   - Zaraz się wszyscy dowiedzą, jaka naprawdę jest słodka Debra... - spojrzał na nią wyzywająco.
   - Ani mi się waż! - warknęła podchodząc bliżej do niego, ale czarnowłosy odskoczył dalej. - Usuń to!
   Zamachnęła się, chcąc odebrać mu telefon, ale chłopak zaśmiał się tylko, robiąc unik.
   - Ojej... Wysłało się do wszystkich... - spojrzał na nią z miną niewiniątka i puścił mi oczko. Westchnął ciężko - co za pech...
   Wściekła Debra ruszyła na niego, ale ten szybko zbiegł po drewnianych schodach. Znalazłszy się na parterze miałam wrażenie, jakby zapadła niesamowita cisza, która była przerywana jedynie dźwiękiem odebranej wiadomości. Świat jakby zwolnił. Zewsząd zaczęły dochodzić do mnie odgłosy nagrania. Wszyscy równocześnie spojrzeli na nas. Wszyscy z jednaką miną - pełną niedowierzania i ogromnego rozczarowania. Jedna z ich lepszych kumpeli okazała się zwykłą dwulicową żmiją.
   - Kretyn, tak? - z automatu odwróciłam się w stronę Kastiela, który stał parę metrów dalej. Mimo, że wypowiedział te słowa cicho, wszystko doskonale go słyszeli. Wpatrywał się w Debrę swoimi intensywnie czekoladowymi oczami, trzymając w prawej ręce telefon.
   - K... Kotuś, to nie tak... - jęknęła cicho, podchodząc do czerwonowłosego, ale ten od razu odsunął się z obrzydzeniem. - T... To był tylko taki... Taki żart...
   - To masz bardzo kiepskie poczucie humoru - odezwała się z przekąsem Melania, która stała w przejściu między kuchnią a korytarzem.
   - No, co wy... Chyba nie wzięliście tego do siebie? - rozejrzała się po wszystkich zebranych, jednakże nikt nie kwapił się do tego, by jej odpowiedzieć. Dziewczyna rzuciła wściekłe, załzawione spojrzenie na Armina, który uśmiechał się tryumfalnie. - Ty gnoju jeden... - warknęła i mrużąc oczy zaczęła iść w jego stronę. - Pożałujesz tego co zrobiłeś....
   - Wystarczy. - Nim zdążyła cokolwiek zrobić, Rozalia stanęła pomiędzy nimi, zakładając ręce na piersi. - Wystarczająco się wykazałaś, a teraz jedyne co możesz zrobić to wyjść stąd.
   - Ty chyba oszalałaś! - obruszyła się, po czym odwróciła się w stronę Kastiela. - Kotuś... Ty chyba...
   - Daruj sobie i wyjdź - odezwała się Gwen, kiedy jej kuzyn opuścił całe te przedstawienie.
   - Kotek... - zawołała za nim łamiącym się głosem, ale ten nie zareagował. - I co? Jesteście teraz z siebie zadowoleni? Zniszczyliście mi wszystko!
   Rozpłakała się, tym razem naprawdę i wybiegła z mieszkania bliźniaków. Wszyscy rozglądali się po sobie niemrawo, nie bardzo mając teraz ochotę na zabawę. Część pogrążona w rozmowę wróciła do salonu, a część opuściła imprezę straciwszy cały dobry humor. Stałam zdezorientowana na środku korytarza, nie mogąc się odnaleźć. Wszystko działo się tak szybko. Armin za drzwiami. Odgłos przychodzących wiadomości. Spojrzenie Kastiela...
   - Gdzie jest Kas? - czerwonowłosa spoglądała na wszystkich z niepokojem. W twarzach znajomych próbowała się dopatrzeć twarzy kuzyna.
   - Nie mam pojęcia... - przyznałam, mimochodem też wypatrując chłopaka. - Gdzieś wyszedł...
   - Żeby tylko nie zrobił nic głupiego... - jęknęła Gwen, załamując ręce. - Idź go poszukaj. Proszę!
   - Ale... - pomyślałam o chorych relacjach jakie, przez ostatnie kilka tygodni, nas łączyły. O tych nieporozumieniach, niedopowiedzeniach... Jednak wiedziałam, że mimo wszystko nie chcę zostawić chłopaka w takiej sytuacji samego. Bez względu na to, czy jest dupkiem, czy nie.
   Wyszłam z mieszkania bliźniaków na już cieplejsze, wiosenne powietrze. Było ciemno, tylko ulica była jeszcze oświetlona przez latarnie. W tle słychać było ciche cykanie świerszczy. Nie musiałam go długo szukać. Stał kilkanaście metrów dalej, pogrążony w cieniu palił papierosa. Mobilizując wszystkie siły, szybkim krokiem ruszyłam w jego stronę. Chłopak, gdy tylko dostrzegł mnie, odrzucił wpół wypalonego papierosa i zaczął iść przed siebie. Stłumiłam ciche przekleństwo i jeszcze bardziej przyspieszyłam.
   - Kastiel! - zawołałam za nim, kiedy zaczynało mi brakować sił, a nie zbliżyłam się zbytnio do niego. - Zaczekaj! Proszę!
   Zaczęłam biec i o mało co bym na niego nie wpadła, ponieważ ciemnooki odwrócił się w moją stronę.
   - Czego chcesz? - sprawiał wrażenie, jakby chciał warknąć na mnie, ale nie bardzo miał na to siły.
   Był zbity z tropu, smutny i rozczarowany. Jego czekoladowe, zazwyczaj zimne i nieprzystępne oczy były przygaszone i pozbawione jakichkolwiek emocji.
   - Potowarzyszyć ci chociaż - odparłam spokojnie, spoglądając na niego.
   - Po co? - prychnął, wzruszając ramionami. - Nie potrzebuję opiekunki.
   - Nie jestem tu po to, by cię pilnować - uśmiechnęłam się delikatnie - ale po to, by dotrzymać ci towarzystwa. Nikt w takiej sytuacji nie powinien zostawać sam.
   - Daruj sobie te smętne gadki... - urwał w połowie zdania, kiedy przytuliłam się do niego.
   To był odruch. Chciałam go jakoś pocieszyć, wesprzeć. Nie chciałam widzieć jego pozbawionych wyrazu oczu, stłamszonej postawy. Byłam wściekła na tą sukę, że sprawiła mu tyle bólu.
   Kastiel na początku nie bardzo wiedział co zrobić. Stał cały spięty, bojąc się wykonać jakikolwiek ruch, lecz po chwili poczułam jak powoli się rozluźnia i z cichym westchnięciem wtula się we mnie. Objął mnie kurczowo ramionami, sprawiając wrażenie, ze obawiał się, że mogę nagle chcieć odejść. Staliśmy tak przez dłuższy czas. Chowając twarz w jego nieodłączną skórzaną kurtkę, czułam wyraźny zapach papierosów, mięty i pralinowych, męskich perfum. Uśmiechnęłam się lekko, przypominając sobie kiedy ostatni raz czułam ten zapach. Wyraźnie słyszałam, powolne bicie jego serca, do którego rytmu dopasowało się moje serce. Nie mogłam wyczuć różnicy, które uderzenie było moje, a które jego. Miałam wrażenie jakby łączyło nas jedno, bijące dla nas obu serce.
   Nagle poczułam jak coś mokrego spada mi na ramię. Zamarłam z przerażenia.
   Kastiel płakał?
   Chciałam na niego spojrzeć, ale bałam się tego, co mogłabym zobaczyć.
   - Przepraszam... - wyszeptał po chwili, łamiącym się głosem. Poczułam się zdezorientowana. - Przepraszam za wszystko... Za to w hotelu, za Debrę, za to, jaki jestem... - umilkł, przełykając głośno łzy. - Nie chciałem, żeby to tak wyszło. To jest takie skomplikowane... Co noc myślałem nad tym, co powiedziałaś mi wtedy w hotelu, a później w parku... To dla mnie za dużo. Ja nie mam pojęcia co robić... Ja...
   Czerwonowłosy odsunął się kawałek ode mnie. Miał lekko zaczerwienione, szkliste oczy, a po śniadym policzku spływała łza. Automatycznie poczułam jak ściska mi serce. Podniosłam dłoń i opierając ją na twarzy Kastiela, wytarłam kciukiem słoną kroplę. Chłopak uniósł delikatnie prawy kącik ust, w lekkim uśmiechu. Odwzajemniłam gest, patrząc mu w oczy. Ciemnooki nieznacznie zbliżył twarz do mojej, tak jakby chciał mnie pocałować. Zamarłam, wstrzymując mimowolnie oddech, ale ten odsunął się po chwili ode mnie, po to, by ponownie mnie przytulić.
   - Przepraszam... - wyszeptał mi we włosy i puściwszy mnie z uścisku, odwrócił się i chowając ręce do kieszeni spodni, ruszył wzdłuż ulicy.