~ Rozdział 89 ~

   Tap...
   Tap... Tap... Tap...
   - Cholera... - mruknęłam cicho do siebie, kiedy spuszczając wzrok z monitora na biurko, zobaczyłam kilka czerwonych  plamek.
   Znowu to samo.
   Przyłożyłam lekko trzęsące się palce do nosa i próbując choć trochę powstrzymać krwawienie, zaczęłam szukać w torebce paczki chusteczek. Wyciągnęłam jedną i szybko udałam się do łazienki. Zamknąwszy za sobą drzwi pochyliłam głowę, przymykając oczy, ponieważ pojawiły mi się przed oczami czarne plamy. Jeszcze tego by brakowało, żebym zasłabła w pracy. Już i tak Kastiel przyglądał mi się wystarczająco uważnie.
   Westchnęłam cicho, czując lekkie przygnębienie, spowodowane tym, że musiałam ukrywać prawdę przed chłopakiem. Nie chciałam tego robić, ale nie wiedziałam jakby zareagował na prawdę, co nie zmieniało faktu, że w tej sytuacji pogarszałam swoją sprawę. Czułam się jak między młotem a kowadłem. Z jednej strony powinnam mu powiedzieć, ponieważ milczeniem denerwowałam go jeszcze bardziej, ale gdyby dowiedział się prawdy... Nie byłam w stanie przewidzieć jego reakcji. Nie wiedziałam, czy chciałby ze mną dalej być, a gdyby zdecydował się przy mnie zostać, to czy nie byłoby to spowodowane poczuciem winy i wymuszonego obowiązku. Nie chciałam, żeby czuł się przy mnie przywiązany i ograniczony. Musiałam poczekać na bardziej odpowiedni moment. Musiałam najpierw przekonać do tego wszystkiego samą siebie.
   Wytarłam nos przesiąkniętą już chusteczką. Sapnęłam lekko podirytowana, wyrzucając ją do kosza na śmieci pod zlewem, do którego podeszłam i odkręciłam kurek z zimną wodą. Zmoczyłam dłoń, po czym przyłożyłam ją sobie do karku. Wzdrygnęłam się lekko, czując przyjemny chłód. Powtórzyłam to jeszcze kilka razy, aż w końcu krwotok z nosa ustał. Westchnęłam z ulgą i podniosłam wzrok na lustro wiszące naprzeciw mnie. Mokrą jeszcze dłonią starłam krwawy ślad znad ust, wytarłam dłonie i już miałam zamiar wyjść, kiedy przy drzwiach dostrzegłam osobę, której najmniej bym się tu spodziewała.
   - Millie? - zapytałam zszokowana, nie będąc do końca pewna, czy to moja schorowana wyobraźnia nie robi sobie ze mnie żartów. - Co ty tu robisz?
   - Ano ja... Wiesz, stęskniłam się za tobą i Kastielem, więc poprosiłam o przeniesienie mnie tutaj - wzruszyła jedynie ramionami, podchodząc do mnie bliżej. - Poza tym to wasze miasteczko jest dużo ładniejsze niż to moje. Bardziej mi się tu podoba.
   - To świetnie - uśmiechnęłam się szeroko, czując radość na fakt, że osoba, z którą dość mocno się zżyłam na moim służbowym wyjeździe postanowiła się do mnie przenieść. To prawie tak, jakbym miała pracować z Rozalią. - Zostałaś już gdzieś przydzielona?
   - Korekta tekstu i konsultacje z klientami - szatynka rozciągnęła czerwone usta w szerokim uśmiechu, widząc moje zszokowanie. Skąd ona wiedziała, że pracowałam akurat na tym dziale? - A tak wracając do ciebie, to często ci się to zdarza? - machnęła w stronę mojego nosa, marszcząc przy tym lekko brwi.
   - To nic takiego - odparłam wymijająco. Mimo, że nie znałam zbyt długo Milicenty, to wiedziałam, że gdyby poznała prawdę i dowiedziała się, że Kastiel nic o tym nie wie, to najpierw by mnie rozerwała na strzępy, a potem poskładałaby mnie z powrotem i zażądała, żebym mu o wszystkim powiedziała.
   - Na pewno? Takie krwawienia nie są normalne... - powiedziała zmartwiona, przyglądając mi się uważnie. - Nawet jeśli mogłoby to być przez przemęczenie, to i tak i tak powinnaś coś z tym zrobić.
   - To naprawdę nic takiego... - powstrzymałam w ostatniej chwili pojawiające się na policzkach rumieńce. - Moja mama kiedyś też miała podobnie... - chciałam jeszcze dodać, że wszystko było w porządku, ale słowa ugrzęzły mi w gardle, kiedy przypomniałam sobie, że jej już nie ma.
   - Myślisz, że to może być dziedziczne? - zapytała, nie spuszczając ze mnie uważnego wzroku. - Może powinnaś ją o to zapytać. Przynajmniej miałabyś pewność, że to nie jest nic naprawdę poważnego.
   - Ekhm... Cóż... - odkaszlnęłam nieco zmieszana. - Tak jakby... Nie bardzo mam jak...
   - A co? Poznała jakiegoś przystojniaka i szaleje gdzieś na wakacjach? - zaśmiała się cicho, kręcąc się na krześle przy swoim biurku, kiedy wróciłyśmy do biura.
   - W sumie w niebie może być niezły wypoczynek... Ale niestety nie ma tam zasięgu - dodałam po chwili parsknąwszy lekko pod nosem. Spojrzałam się na dziewczynę i widząc jej zdziwioną minę wyjaśniłam. - Pięć lat temu zmarła na guza mózgu...
   - Och... Zaskakująco luźno do tego podchodzisz - stwierdziła jedynie, uśmiechając się niepewnie.
   - Zdążyłam się przyzwyczaić, że nie ma jej już na tym świecie, ale zawsze wiem, że jest tu gdzieś przy mnie i mnie pilnuje - mruknęłam, mimochodem bawiąc się złotym pierścionkiem na środkowym palcu - pierścionku, który dostałam od cioci na urodziny, jedna z niewielu pamiątek, jakie zachowałam po rodzicielce.
   - Rozumiem - pokiwała głową, po czym dotknęła mojego ramienia w pocieszającym geście. Uniosłam kąciki ust z wdzięcznością za jej troskę.
   Niedługo później musiałyśmy zając się swoimi zadaniami, ponieważ każda z nas dostała kilka tekstów do sprawdzenia i wstępnej konsultacji z klientem.
   Kilka godzin później, kręcąc szyją w prawą i lewą stronę rozciągałam zastałe mięśnie, strzelając przy tym karkiem. Skrzywiłam się lekko, czując najpierw ostry ból, a potem przyjemną ulgę. Chwilę później usłyszałam dość głośne burknięcie mojego brzucha. Zerknęłam na zegarek i dotarło do mnie, że byłam tak zapatrzona w wyłapywanie najmniejszych błędów i wysyłanie maili do klientów, że nie zauważyłam, kiedy nadeszła pora lunchu. Szturchnęłam pochyloną nad jakąś umową Milicentę, a ta podniosła rozkojarzony wzrok na mnie.
   - Miałabyś może ochotę na lunch?
   - To już? - padło zaskoczone pytanie z jej ust, na co zaśmiałam się, kręcąc z niedowierzaniem głową.
   - Tak, już. To co, idziemy?
   - Jasne, ale ty stawiasz - pokazała mi język, kiedy ubrałyśmy się ciepło i skierowałyśmy się do wyjścia.
   Kilka minut później siedziałyśmy już w przyjemnej knajpce niedaleko naszego biurowca. Po zajęciu miejsca, podeszłam do lady po dwie karty dań, żebyśmy mogły coś spokojnie wybrać przy stoliku. Gdy podchodziłam z powrotem do szatynki, poczułam, że robi mi się słabo, a przed oczami pojawiły mi się czarne plamy. Zachwiałam się lekko i przytrzymałam najbliższego stolika, żeby nie stracić równowagi, lecz bardzo szybko kolana zaczęły się pode mną uginać. Sapnęłam cicho, próbując ustać o własnych nogach, ale Millie już była przy mnie, podtrzymując mnie za ramię. Posadziła mnie na krześle i poprosiła obsługę lokalu o szklankę wody.
   - Wszystko w porządku? Dobrze się czujesz?
   - Taak... - odpowiedziałam niemrawo, starając się odzyskać równy oddech. - To tylko zasłabnięcie...
   - Tylko - prychnęła, przewracając oczami. - Zadzwonić po kogoś? - nie zdążyłam odpowiedzieć, że nie jest to konieczne, a dziewczyna wybierała już jakiś numer z telefonu. Po chwili, ku mojemu przerażeniu usłyszałam, że dzwoniła do Kastiela.
   - To na prawdę nie jest potrzebne... - chciałam powiedzieć to stanowczo, ale wyszło mi to dość marnie. Podziękowałam kelnerce za wodę i upiłam mały łyk. Wszystko powoli zaczęło wracać do normy. Już przestało mi się kręcić w głowie, jednak nadal czułam się dość słabo.
   - Nie jest potrzebne. Jasne. Kłamać to możesz komukolwiek, ale mnie nie oszukasz, że z tobą jest wszystko w idealnym porządku - zdenerwowana patrzyła na mnie groźnym wzrokiem, podpierając się za boki. - Masz nieudolnie zamaskowane makijażem sińce pod oczami, krwawisz z nosa, a teraz jeszcze to omdlenie. Od ciebie aż bije osłabienie.
   - Co jest? - po mojej lewej stronie rozbrzmiał męski głos, którego akurat w tym momencie nie chciałam słyszeć. - Dobrze się czujesz? - zapytał zmartwiony, kucając przede mną.
   - Taak... Millie nie potrzebnie panikuje.
   - Oczywiście, że nie potrzebnie - uniosła się, po raz enty przewracając oczami. - Bo krwawienie z nosa i omdlenie to nic takiego!
   - Co? Jakie krwawienie? - Kastiel spojrzał się na mnie uważnie, marszcząc brwi. Westchnęłam ledwo zauważalnie, przygotowując się na serię pytań, na które nie mogłam mu odpowiedzieć.
   - Ostatnio po prostu mało jadłam i nie spałam zbyt dobrze od kilku dni... - powiedziałam wymijająco. W sumie to nie mijałam się zbytnio z prawdą, ponieważ od kiedy zrobiłam badania nie byłam w stanie zmrużyć oka.
   - No i mamy winowajcę - zwróciła się w stronę bruneta, kręcąc głową z dezaprobatą. - Wykorzystywać to jest komu, ale jeść to już jej nie dajesz, co?
   Mimowolnie zaśmiałam się na słowa Milicenty, nie mogąc uwierzyć w to, że tak łatwo potrafiła zmieniać swoje emocje, ze zmartwienia i złości na ironię i żarty.
   - A to moja wina, że ona ostatnio mówi, że nie ma ochoty... - urwał, a ja posłałam mu iście mordercze spojrzenie. - ...jeść - dodał szybko, niezbyt dokładnie maskując rozbawienie. - I co ja mogę na to poradzić? Na chama przecież jej nie włożę...
   Jęknęłam cicho, nie wierząc w tok ich rozmowy. Zasłoniłam twarz dłońmi, czując jak zażenowanie wypala mi policzki. Dlaczego ta dwójka ludzi musiała się ze sobą poznać?