~ Rozdział 56 ~

 Witajcie!

Dzisiaj sobie trochę pogadam, ale chcę żeby wszystko było jasne i przejrzyste. 

Po pierwsze: Miałam dzisiaj tego rozdziału w ogóle nie dodawać. Tak, wiem jestem okrutna, że chciałam was jeszcze potrzymać w tym po koncertowym dreszczyku emocji, ale jednak doszłam do wniosku, że co mi szkodzi. Zrobię wam taki mały prezencik za te moje ostatnie przeciąganie rozdziałów.

Po drugie: ŻEBY TO BYŁO JASNE! Pomysł akurat na taką fabułę wpadłam już tygodnie, rozdziały temu i cały czas dążyłam właśnie do tego. Chciałabym uprzedzić niektóre osoby, że to nie jest kopiowanie fabuły. No, może lekkie wzornictwo, ale kto tego nie robi? Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że nie zarzucilibyście mi plagiatu, czy kopiowania opowiadania (nie niszczcie mojej pięknej wizji o idealnej pisarce i kochanych czytelnikach), jednakże chcę o tym wspomnieć, bo ta sprawa nie pozwala mi spać od kilku dni. 

Po trzecie: Dlaczego akurat tak? Nie wiem. Po prostu chciałam aby to wszystko akurat tak i w ten sposób wyglądało. Chciałam stworzyć coś bardziej realistycznego, a zarazem z pięknym, wymarzonym, zakończeniem, do którego dążymy cały czas ;) 

Po czwarte: Mam cichą nadzieję, że mnie nie zabijecie za to i że dalej będziecie chcieli poznać losy Liwii. Mam świadomość tego, że nie każdym przypadnie do gustu akurat TO, ale (w tym momencie będę samolubna i egoistyczna) to jest moja twórczość i moja wizja, z którą chciałabym się z wami podzielić. 

Hm... to by było chyba na tyle mojego gadania, a więc...

A NIE! Jest jeszcze jedna mała sprawa. Przepraszam za przekleństwa, ale pozwoliłam tutaj sobie na wolność myśli, które...

No właśnie. Tego dowiecie się z dalszej części, na którą gorąco zapraszam. 

Wasza Fallen Angel ♥

~~~~~~~~~~~~~ » . ∞ . « ~~~~~~~~~~~~~

Z pamiętnika Liwii.

„Drogi pamiętniku...
Boże... to dziecinnie brzmi. W sumie, to nie mam zielonego pojęcia, po co ja to piszę. I tak to nie ma sensu. Może dlatego, by w końcu dali mi święty spokój? To za namową Rozalii zaczęłam zwierzać się do tego głupiego notatnika, który mam nazywać pamiętnikiem. Na cholerę mi to? Nie mam pięciu lat, żeby „rozmawiać” z zeszytem. No, ale dobra... Pomińmy ten fakt. 
A więc, Drogi Pamiętniku, jest dzisiaj jeden z ostatnich dni kwietnia... 
Ulech... Nie... Ja się do tego kompletnie nie nadaję! Niech sobie Roza myśli co che, ale ja nie będę pisać tego gówna.”

„A jednak się nie da tego uniknąć. Ledwo jej tylko o tym wspomniałam, rzuciła się na mnie jak na wymarzone buty w promocji! Ona jest nienormalna! 
Dlaczego nie mogą mi dać chwili spokoju? Czy ja proszę co coś dużego? Zwykłe pięć minut w samotności, z własnymi myślami, tęsknotami... 
Boże... znowu ryczeć mi się chce. I to po raz kolejny przez tego pieprzonego idiotę! Dlaczego ja nie mogę sobie go tak po prostu odpuścić? Przecież wyjechał. Dał mi jasno do zrozumienia, że mnie nie chce. Więc dlaczego dalej mnie do niego ciągnie? 
Jak to kiedyś, pff... „kiedyś”. Kilka dni temu, zaraz po jego wyjeździe, powiedziała Gwen - grzeczne dziewczynki pragną niegrzecznych chłopców. Gówno prawda. Dlaczego Rozalia ma normalnego chłopaka? Dlaczego u Gwen wszystko się układa?”

„Minęły już dwa tygodnie od koncertu. Dziwne, że jakoś nauczyciele nie zwracają uwagi na to, że go nie ma...
NIE! Znów o nim piszę! Muszę przestać myśleć o tym baranie. Nie warto...
Ostatnio bardzo często przychodzą do mnie znajomi, całą grupą. Nie żeby mi to przeszkadzało, ale to robi się trochę dziwne. Czy oni nie mają innych zajęć? Nawet do domu zawsze mnie ktoś odprowadza. Jakby się bali, że rzucę się pod samochód. Może to przez to, że ostatnio w ogóle nie wychodzę z domu? 
No, ale co ja poradzę, że nie chce? Nie chcę, bo... Eh.. wszystko mi się z nim kojarzy. WSZYSTKO! Ale kiedy Rozalia powiedziała, żebym ściągnęła wisiorek od niego, nie zgodziłam się.
Jestem nienormalna...”

„Wczoraj był u mnie Armin z nową grą. Ostatnimi czasy bardzo często przychodził. Nie żeby mi to przeszkadzało. Bardzo lubię Armina, ale jego zachowanie... Jest nieco dziwne. Przestał mi patrzeć w oczy i jakby bał się mnie dotknąć. A co ja jestem trędowata?
Z resztą nie tylko on jest jakiś dziwny. Kentin też. Łażą obok mnie jakbym była jajkiem. Rozumiem, że trochę się załamałam po wyjeździe Kastiela, ale to nie znaczy, że teraz będę bała się dotyku każdego chłopaka. 
Ale... Miło jest wiedzieć, że ktoś się o mnie troszczy i nie jest to ciocia, czy któraś z dziewczyn. Matt też zaczął mnie namawiać na jakąś imprezę, „żeby się rozerwać”. Nie chcę. Ostatnia impreza źle się skończyła dla mojej psychiki.”

„PO CO JA SIĘ ZGADZAŁAM NA TĄ DOMÓWKĘ!? 
Tak. Bardzo inteligentna ja zgodziłam się w końcu na domówkę, a teraz mam ochotę walić głową w biurko i ten pierdolony notes. 
Ale może od początku, bo w końcu jesteś tylko moim pamiętnikiem i nie wiesz o co chodzi (czy ja naprawdę zaczynam gadać z przedmiotami?). Tak więc jest połowa maja i właśnie skończyliśmy testy końcowe. No i nasza genialna Rozalia wpadła na pomysł urządzenia domówki, na cześć tego, że każdy zdał. 
Po co ja na to poszłam?
Na początku było fajnie, alkohol, muzyka, tańce.. Ogólnie bawiłam się dobrze. Dopóki czerwony i podchmielony Armin nie wziął mnie do tańca. W końcu to mój kumpel i on jako jedyny mnie nie pocieszał. Co tam, że nienawidzę wolnych tańców. Co tam, że cały salon był pełen ludzi. Co tam, że nie miałam na nic ochoty. Zaczęliśmy tańczyć i Armin powiedział, że mnie bardzo lubi. W sumie, to nic nienormalnego, prawda? Też tak wtedy pomyślałam. Gorzej zrobiło się później, kiedy zaznaczył, że lubi mnie tak bardziej... I próbował mnie pocałować. 
yhym...
A co ja zrobiłam? Jak ostatnia idiotka rozpłakałam się. 
Nienawidzę siebie.”

„Tak. Zamknęłam się w pokoju i nie mam zamiaru z niego wyjść. BOŻE! Dlaczego ty mi to robisz? Przecież ja mu już nigdy nie spojrzę w oczy! No dobra. Już od kilku dni nie patrzę się na niego, ale to nie zmienia faktu! 
Najgorsze jest to, że przyszedł kilka razy po to, by wyjaśnić całą sprawę, a ja oczywiście jak na rasowego tchórza, nawet nie wychyliłam nosa z pokoju, licząc na solidarność cioci.”

„Zajebista mi solidarność. Wkopała mnie w to gówno i jeszcze się z tego cieszy! I miej tu wsparcie w rodzinie! To, że Rozalia z Gwen miały takie zagrywki, to wiedziałam i zdążyłam się przyzwyczaić, ale żeby ciocia Tatiana?! 
Myślałam, że ze wstydu zakopie się przynajmniej dwa piętra pod ziemią, kiedy zobaczyłam jak do mojego pokoju, mojej ostoi, mojego bunkru wchodzi Armin. Z najnowszą grą pod pachą, twierdząc, że nie tak miało być i że mnie przeprasza. 
No rzesz kuźwa jego mać! Zwariuje z tymi chłopakami. Najpierw Kastiel nie wiadomo co robi z moją psychą, później Kentin zaczyna się do mnie dobierać, a teraz ni z tego, ni z owego Armin uświadamia sobie, że mnie kocha. Czy to jest normalne? Ja się kurde pytam, czy to jest normalne?!”

„Na reszcie zaczęły się wakacje. W końcu wolne! I będę mogła się wyspać!”

„Chuja wyspać. Proszę, powiedz mi Pamiętniku (ewidentnie zaczęłam rozmawiać z przedmiotami. POTRZEBUJE PSYCHIATRY W TRYBIE NOW!) kto normalny, zaznaczam NORMALNY wstaje o godzinie siódmej rano w wakacje i uśmiecha się jak jakiś szaleniec, ciesząc się z życia? Chyba nie ma takiej osoby. No niestety... Przykro mi to mówić, ale najwyraźniej Rozalia, Gwen, Matt i reszta są nienormalni. No prócz Armina. Jedyny, który rozumie mój ból, kiedy brutalnie budzą cię o tak pierońsko wczesnej godzinie. Ale, żeby tylko to! Jeszcze oczekują ode mnie, że będę skakać z radości tak jak oni. Phie... niech się walą. Ja idę spać.”

„Japierdzieleniewierzemózgnaścianieee...!!! 
Liwia... uspokój się... To było tylko przywidzenie...
Normalnie zawał na miejscu! 
Wyobraź sobie taką sytuację: leżysz sobie spokojnie na plaży, cieszysz się przyjemnym słoneczkiem i zajebistą książką, starasz się odpoczywać, opalając się. Przyjemnie prawda? 
A teraz spróbuj sobie wyobrazić, że chcesz się przekręcić na brzuch i odkładasz na chwilę książkę. Jedną, pierdzieloną chwilę, która nawet nie wie do czego może cię doprowadzić. No, ale wracając. Odkładasz książkę i mimochodem rozglądasz się po plaży. I nagle widzisz jego. Tak. Tego czerwonowłosego dupka. Przeżywasz mały zawał, masz ochotę podbiec do niego i go zabić i jednocześnie wyć z rozpaczy nad złamanym sercem. I niespodziewanie czerwony łeb odwraca się w Twoją stronę i zauważasz, że jest to Bogu ducha winien zwykły plażowicz, który nie jest nawet podobny do tego idioty. 
Co mogłam zrobić? Rozryczałam się jak małe dziecko i wróciłam do domku, zakopując się w łóżku.”

„Zabije kiedyś tą dziewczynę! Tak! To jest oficjalna groźba, której powinna się bać! No kto by to widział, żeby wyciąć mi taki numer! 
Chociaż w sumie... Gdyby nie ona, to żadne z nas nie zrobiło by tego pierwszego kroku. Może to i lepiej, że tak się stało? Może tak miało być? 
Nie wiem... Ostatnio nic nie wiem. Wszystko jest takie niepewne, chwiejące się, że boję zrobić najmniejszy kroczek, żeby to się nie rozpadło. Ale może teraz, gdy zrobiliśmy ten umowny pierwszy krok do siebie, będzie już dobrze? Bo w końcu miłość bierze się z przyjaźni...”

~~~~~~~~~~~~~ » . ∞ . « ~~~~~~~~~~~~~

KURWA MAĆ!
   Ta niezbyt kulturalna myśl przeleciała mi przez głowę, gdy siedziałem w jednym z wielu odwiedzonych przeze mnie barów. Chciałem odpocząć. Przemyśleć sobie to wszystko, odświeżyć umysł, ale wyjazd na gówno się zdał. Minęły już dwa bite lata odkąd ostatni raz ją widziałem, ale wspomnienia i uczucia pozostawały wciąż takie same. Nie potrafiłem usunąć jej z pamięci. Była kimś znacznie ważniejszym niż reszta dziewczyn, które spotkałem na swojej drodze. Co ja pieprze?! Była znacznie ważniejsza nawet od Debry!
   Pragnąłem jej. Pragnąłem jej ciała, umysłu. Jej słodkich słów, melodyjnego śmiechu. Nawet tej frustracji, kiedy nazywałem ją „małą”. Cholera jasna! Ona była całym moim światem! Żadna dziewczyna nie była w stanie zaspokoić mojego głodu na jej skórę, pocałunki, słowa...
   Zgasiłem ostatniego papierosa z paczki w szklanej barowej popielniczce, prosząc barmana o następną kolejkę. Byłem już kompletnie pijany, ale chciałem stracić świadomość. Złapać zgona, który pozwoliłby mi uwolnić się na chwilę od niej.
   - Nie przesadzasz czasem? - usłyszałem niespodziewanie głos białowłosego przyjaciela, miejsce obok.
   - Ale o co ci chodzi? - zapytałem, jąkając się, po czym wypiłem jednym haustem to, co barman postawił przede mną.
   - Psychol... - mruknął ktoś, przechodząc obok mnie.
   - Pierdol się! - krzyknąłem w stronę tamtej osoby.
   - Zamiast się tu upijać, powinieneś wrócić i o nią zawalczyć. Nie jesteś jedynym, który zabiega o jej względy, tyle że Kentin stara się bardziej... 
   Odwróciłem się w stronę kumpla, ale jego nie było. Tylko jego głos odbijał się echem gdzieś w głębi mojej świadomości...

 (Was też hipnotyzują te znikające papierosy?)