~ Rozdział 44 ~

   - Co się dzieje? - usłyszałam ciche pytanie cioci i podniosłam głowę znad talerza z ryżem i brokułami.
   - Ale co ma się dziać? - zapytałam niemrawo, kontynuując maltretowanie niewinnego jedzenia.
   - Od dziesięciu minut siedzisz cicho i znęcasz się nad obiadem. Prawie go nie tknęłaś, a przecież lubisz risotto - blondynka patrzyła na mnie zmartwionym wzrokiem. Westchnęłam cicho, wzruszając ramionami.
   - Koleżeńskie problemy w szkole - odparłam jedynie, nadziewając na widelec kawałek kurczaka.
   - Jeśli sobie z czymś nie radzisz, zawsze możesz przyjść i po prostu pogadać. Wiem, że wolisz rozmawiać z kimś ze swojego otoczenia, ale nie zapominaj o tym, że też potrafię wysłuchać i doradzić - uśmiechnęła się do mnie delikatnie i upiła łyk wina z pękatego kieliszka.
   - Wiem ciociu... - ugryzłam kęs zielonej różyczki, rozmyślając nad tym wszystkim. - Mam mały problem z byłą-obecną dziewczyną kolegi z klasy...
   - Byłą-obecną? - zapytała, marszcząc lekko brwi.
   - Parę lat temu zostawiła go dla kariery i teraz znów przyjechała tutaj - wyjaśniłam, powoli jedząc obiad.
   - Rozumiem... - mruknęła cicho, upijając kolejnego, niewielkiego łyka. - A uczepiła się ciebie, bo...?
   - Bo... - zaczęłam niepewnie i zaraz poczułam jak policzki zaczynają mi się robić gorące. Nabrałam głęboko w płuca powietrza, żeby trochę ochłonąć i kontynuowałam. - Stwierdziła, że ja odebrałam jej chłopaka i teraz za to, chce się zemścić...
   - A odebrałaś go jej? - po raz kolejny pytanie padające z ust cioci, zbiło mnie z tropu.
   W sumie dziewczyna miała rację podejrzewając, że mnie z Kastielem coś łączy. Tylko on i ja wiemy, że do niczego między nami nie doszło. Miałam taką nadzieję, że tylko my o tym wiemy. Jednak ta świadomość w niczym mi nie pomagała. Co z tego, że ja to wiem, ale nie mogę tego powiedzieć innym? Mogłabym powiedzieć, ale wtedy musiałabym wszystko wytłumaczyć i wyszłoby na jaw, że czuję coś do czerwonowłosego. No dobra, nie coś. Zakochałam się w nim.
   - Nie... - stwierdziłam w końcu, zagryzając lekko wargę. - Nie wiem... - dodałam po chwili niepewnie, ponieważ nie miałam pojęcia o odczuciach Kastiela. - To skomplikowane... - stwierdziłam w końcu z ciężkim westchnieniem.
   Wpatrywałam się w swój prawie pełen talerz. Z jednej strony chciałam rozpieprzyć go o ścianę z wściekłości na Debrę, jej intrygę i zachowanie, a z drugiej strony miałam ochotę rozpłakać się na myśl o absurdalności całego zamieszania wokół naszej trójki. Niech ona wyjeżdża i to jak najszybciej.
   Niemrawo dokończyłam obiad i pomogłam posprzątać cioci. Gdy skończyłam zbierać naczynia, udałam się do pokoju, ale nie potrafiłam wytrzymać chociażby chwili samotności i ciszy, ponieważ zaczynałam rozpamiętywać wszystko, przez co dołowałam się jeszcze bardziej. Wściekła na siebie, zwlokłam się z łóżka, ubrałam się i wyszłam na spacer. Założyłam kurtkę, botki na korku i podłączywszy słuchawki do telefonu, szłam dość ruchliwymi ulicami, wsłuchując się w muzykę. Czułam na policzkach ostre podmuchy zimnego wiatru. Dopiero po chwili zorientowałam się, że znalazłam się w jednym z parków na końcu miasta. Ściągnęłam słuchawki, zatrzymując muzykę i rozejrzałam się dookoła. Wszystko wydawało się być takie szare i ponure. Szare niebo, które prześwitywało przez Plątaninę czarnych gałęzi bezlistnych drzew. Nawet ptaki nie śpiewały.  Prawie bez zastanowienia skręciłam w jedną z alejek, wciskając ręce w kieszenie kurtki, spoglądałam na ścieżkę, zasłaną mokrymi brudno brązowymi liśćmi. Byłam tak oderwana od rzeczywistości, że przez przypadek wpadłabym na jakąś panią, która wyszła na spacer z pieskiem. Uśmiechnęłam się tylko do niej na przeprosiny i ruszyłam dalej. Okrążyłam park, po czym wybierając jedną z alejek miedzy potężnymi lipami, udałam się wgłąb skweru, do centrum, gdzie znajdował się stawek i przepiękna stara fontanna.
   Fontanna stała na środku płytkiego jeziorka otoczonego kamiennym murkiem. Składała się z trzech mis - od największej na samym dole, po najmniejszą, na samej górze, która służyła za poidełko dla ptaków. Na najniższym naczyniu znajdowały się posągi aniołów, które z biegiem lat zmieniły barwę z śnieżnobiałego kamienia na ciemnoszarą masę, która sprawiała, że postacie wydawały się groźne i mroczne.

   Usiadłam na lekko omszonym murku  i podciągnąwszy również na niego nogi, wpatrywałam się w nieruchomą taflę stawku. Nawet ten zbiornik ma drugie dno...
   - KURWA MAĆ! - wrzasnęłam, ciskając kamieniem, którego wyczułam dłonią, w jezioro.
   Nawet tutaj nie mogę sobie tego odpuścić! Wściekła zerwałam się z murku i wyklinając na siebie w myślach, zaczęłam ponownie spacerować, powoli kierując się ku wyjściu. Dookoła zaczynała panować szarówka i dopiero, gdy przede mną zapaliła się latarnia, zauważyłam jak długo już byłam w tym miejscu. Nie chcąc jeszcze bardziej martwic cioci, przyspieszyłam kroku, rozplątując słuchawki, które jakimś niewiadomym cudem poplątały mi się w kieszeni.
   - E ty, stary! Patrz jaka dupeczka idzie - usłyszałam gdzieś za sobą głośne beknięcie i cichy rechot, który przyprawiał o ciarki.
   - No... ładniutka - zacmokał ktoś inny. - Hej! Koleżanko!
   Rozejrzałam się dookoła, ale i tak wiedziałam, że to było kierowane do mnie. Postanowiłam zignorować coraz mniej wyszukane uwagi na mój temat, więc przyspieszyłam nieco, ale i tak wyraźnie słyszałam ich chwiejne kroki oraz ciężkie oddechy.
   - Hej! zaczekaj... Chcemy tylko pogadać, bliżej poznać... - wymruczał lubieżnie jeden z nich, co jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu o tym, na jakim bliższym poznaniu im zależy.
   Nagle poczułam jak jeden z nich zaciska palce na moim ramieniu, gwałtownie mnie szarpiąc. Syknęłam cicho z bólu, instynktownie próbując wyrwać rękę z uścisku. Słuchawki, które trzymałam w dłoni, wypadły mi z niej i wylądowały gdzieś w liściach.
   - Nie słyszałaś? Kolega Dave chce cię poznać - jeden z nich, ten, który mnie trzymał, miał krótko ścięte jasnobrązowe włosy i jasne oczy. Miał na sobie ciemnoszare dresowe spodnie i czarną, lekko szeleszczącą kurtkę. Był znacznie wyższy ode mnie i masywnie zbudowany. Skrzywiłam się mimowolnie, czując smród alkoholu w jego oddechu.
   Drugi z nich, niejaki Dave, miał ciemne, w zachodzącym słońcu wyglądające na prawie czarne oczy, ciemne włosy i niski głos. Był ubrany w czarne dżinsy i bluzę z jakimś kolorowym napisem. Od niego również wyraźnie czuć było alkohol.
   - Nieładnie jest mieć kogoś w dupie - zaśmiał się ciemnowłosy i spoglądając na mnie oblizał chciwie usta.
   - Przepraszam, ale się śpieszę... - powiedziałam niezbyt głośnie, przełknąwszy ślinę, by powstrzymać zbliżające się wymioty.
   - Nic się nie stanie jak poświęcisz nam chwilę czasu, co?
   - Mamusia nie będzie zła. Odprowadzimy cię do domu... He he he...
   Słysząc uwagę na temat mamy, poczułam jak krew zaczyna we mnie buzować. Mogą sobie żartować z kogo tylko chcą, ale nie z mojej mamy.
   - Mógłbyś mnie puścić? To boli - warknęłam w stronę szatyna, jeszcze raz próbując wyrwać rękę, ale na marne.
   - Patrzcie państwo... Ptaszyna pokazała charakterek - zaśmiał się ciemnowłosy, po czym złapał mnie za drugą rękę i przysunął się do mnie. Mimowolnie odchyliłam się do tyłu, chcąc mieć jak najmniejszy kontakt, chociaż z jego oddechem. - Coś nie tak, piękna?
   - Śmierdzisz wódką - stwierdziłam jedynie, a chłopak zbliżył się do mnie jeszcze bardziej, wąchając moje włosy.
   - Za to, ty pachniesz cudownie... Aż nabieram na ciebie ochoty - zaczął mnie bezpruderyjnie dotykać, na co zareagowałam nagłym protestem, chcąc w końcu uwolnić się od zdecydowanie za mocnego uścisku ich dłoni. Niestety skutkowało tym, że jeszcze bardziej odczułam to, co przed chwilką mi oznajmił.
   - Nie wyrywaj się... Nie chcemy ci zrobić krzywdy... - szatyn, który mnie zatrzymał, złapał mnie za drugą rękę i przeciągnął obie do tyłu.
   Czułam paraliżujący strach, przez który nie byłam w stanie wykrztusić jakiegokolwiek słowa. Jedyne o czym wtedy myślałam, to żeby ktokolwiek tamtędy przeszedł i spłoszył tych oblechów. Kiedy poczułam jak ciemnowłosy zaczyna rozpinać mi kurtkę, znów zaczęłam się szarpać. Czułam napływające mi do oczu łzy.
   - Puść mnie! - jęknęłam cicho, a chłopak się tylko zaśmiał, nie przerywając rozpinania mi kurtki.
   - Przepraszam, ale macie jakiś problem ze zrozumieniem co mówi do was ta dziewczyna? - usłyszałam obok nas niski, męski głos, który sprawił, że opuścił mnie strasz pozwalając zagościć uldze. Przed nami stanął wysoki chłopak z kapturem na głowie, przez co nie było widać twarzy.
   - Spierdalaj, nie twoja sprawa - warknął jeden z trzymających mnie facetów.
   - Wydaje mi się, że jednak moja, ponieważ próbujecie zgwałcić moją znajomą - rzekł, zaciągając się papierosem, którego trzymał w prawej dłoni.
   - Od kilku minut to jest też moja znajoma, więc gówno ci do tego - jasnowłosy w złości zacisnął uścisk jeszcze bardziej, przez co jęknęłam cicho z bólu.
   - Radziłbym ci ją puścić, jeśli chcesz wrócić do domu w takim stanie jakim jesteś - odparł spokojnie chłopak i rzuciwszy peta na ziemię, zdeptał go czarnym trampkiem.
   - Grozisz mi?
   - Składam propozycję, a to od was zależy, czy z niej skorzystacie - wzruszył lekko ramionami, przyglądając nam się uważnie.
   Przez chwile panowała cisza, a po chwili ciemnowłosy, który najwyraźniej potrafił jeszcze trzeźwo myśleć, odsunął się ode mnie, szarpiąc kolegę za rękaw.
   - Co ty odpierdalasz? Dasz się zastraszyć jakiemuś gnojkowi? - ten, który stał za mną, w złości na kompana, puścił mnie. Wykorzystałam okazję i odsunęłam się od nich jak najdalej.
   - Sam odpierdalasz...
   Reszta jego odpowiedzi została zagłuszona przez krzyki jasnowłosego. Odetchnęłam z ulgą, gdy zniknęli w ciemnym parku i odwróciłam się do Kastiela, rozcierając obolałe przedramiona.
   - Masz szczęście, że wyszedłem zajarać, bo nie byłoby za ciekawie - w jego wściekłym głosie słychać było delikatny ton zmartwienia.
   - Naprawdę? - nie mogłam powstrzymać się od ironii cisnącej mi się na usta. - Jak miło, że mi o tym powiedziałeś, bo bym się sama nie domyśliła.
   - Dlaczego ty zawsze musisz się do mnie, od razu z mordą rzucać? - warknął, kierując się w stronę ulicy. Nie chcąc zostać w tym miejscu sama, ruszyłam za nim. - Ratuje cię przed gwałtem, a ty od razu się wściekasz.
   - Dziwisz mi się? - prychnęłam cicho. - Sam zachowujesz się jak ostatni cham, więc nie dziw się, że odpłacam ci tym samym. Zobacz, jak to w moich oczach wygląda. Najpierw mnie całujesz, robisz nadzieję, a potem znów zachowujesz się jak dupek.
   Przyspieszyłam kroku, wychodząc na jasno oświetloną ulicę. Usłyszałam za sobą jego ciche przekleństwo i jak rusza za mną. Owszem, byłam mu wdzięczna za ratunek, ale to, co działo się przez ostatnie dnie czy nawet tygodnie, spowodowało, że w tamtej chwili nie potrafiłam czuć do niego nic innego porucz frustracji i żalu.
   - Ej, zaczekaj! - zawołał za mną, a gdy się nie zatrzymałam, złapał mnie za ramię, które od razu wyszarpnęłam wystraszona. - Przepraszam... - mruknął cicho, spoglądając gdzieś pod nogi. Przeczesał włosy palcami i spojrzał się na mnie. - Sama powiedziałaś, że nie chcesz się pakować w to, co było między nami i że odpuszczasz to wszystko, a mi dziwisz się, że sobie darowałem?
   - Że co? - spojrzałam na niego, kompletnie nic nie rozumiejąc. - JA sobie odpuściłam? I kiedy powiedziała, że nie chce się w to pakować?
   - Tak ty - powiedział, rzucając mi zezłoszczone spojrzenie spod czerwonej grzywki. - I jeszcze udaje, że nie pamięta co gadała - westchnął cicho, kręcąc głową. - W hotelu, zaraz po tym kiedy wyszedłem z twojego pokoju, jak Rozalia przyszła. To jej powiedziałaś, że nie chcesz się w to pakować i że odpuszczasz.
   Spojrzałam na niego przerażona. Nagle wszystko zaczęłam sobie przypominać. To, jak starałam się zapanować nad emocjami. To, jak w złości powiedziałam Rozalii, że mam dość. I to, jak sam Kastiel zachowywał się po powrocie. Po raz tysięczny w tamtym tygodniu miałam ochotę rozwalić sobie o coś łeb.
   - To nie tak... - szepnęłam cicho, odwracając się. Czułam jak zaczynają mi się trząść dłonie i łzy napływają mi do oczu. Wzięłam głęboki wdech, by powstrzymać słone krople.
   - Co ci jest? - zapytał, podchodząc do mnie. - Ty... Ty chyba się nie zakochałaś?
   Wmurowało mnie. Co on miał na myśli, mówiąc te słowa? On chyba nie...? Chyba nie chciał się mną zabawić? Boże... Jaka ze mnie idiotka! Jak mogłam być tak naiwna? Przecież on tak robił z każdą dziewczyną. Jak mogłam pomyśleć, że mógł mnie potraktować inaczej? Znów miałam wrażenie, jakby mój świat zaczął mi się walić. Nawet nie wiem kiedy zaczęłam iść.
   - Ej, gdzie idziesz? - zapytał zdezorientowany.
   Gdy zaczął  kierować się za mną, mój szybki marsz zmienił się w bieg. Byłam głupia, głupia, głupia! Zaczerpnęłam mocno powietrze w płuca, wycierając mokry od łez policzek. Zatrzymałam się dopiero pod domem czując palący ból w płucach i kucie w boku. Zmęczona opadłam na schody i chowając twarz w dłoniach, załkałam cicho.