~ Rozdział 12 ~

   Przekręciłam się niespiesznie w ciepłym łóżku, szczelniej opatulając się kołdrą. Uchyliłam lekko powieki, by zaraz je zamknąć, z powodu jasnego światła wpadającego przez okno. Aż jęknęłam cicho, bo już wiedziałam, że nie dane mi będzie pospać dłużej. Wylegiwałam się jeszcze chwilkę rozmyślając nad wczorajszym wieczorem. Oczami wyobraźni ujrzałam chłopaka przytulającego się do mnie, czułam jego ciepłe dłonie na mojej talii i miętowy oddech na szyi. Poczułam jak przyjemne ciepło rozlewało mi się w okolicach żołądka i jak policzki robią się czerwone. Leżałabym tak pewnie jeszcze dłużej, gdybym nie usłyszała odgłosów krzątaniny, najpierw na parterze, a potem na schodach, aż w końcu nieco ucichły w pokoju ciotki. Uniosłam się niechętnie do pozycji siedzącej i nasłuchiwałam. Chwilkę później usłyszałam dźwięk zamykanego pokoju.
   - Ciociu? - zawołałam niepewnie. Zauważyłam, jak klamka poruszyła się lekko i zza drzwi wyjrzała kobieta.
   - Już nie śpisz? - uśmiechnęła się do mnie serdecznie, wkraczając do sypialni. - Nie chciałam cię obudzić.
   - Nie obudziłaś mnie. To światło - zaśmiałam się wskazując na okno. Podeszła do mnie i usiadła na brzegu łóżka.
   - I jak było? - zapytała, a gdy spojrzałam na nią ze zdziwieniem, dodała - na balu. Jak było?
   - Ah... No.. było w porządku... - mruknęłam wymijająco i na samo wspomnienie tańca poczułam, że po raz kolejny zaczynam się rumienić.
   - W porządku? - ciocia uniosła jedną brew, po czym zaśmiała się cicho. - Coś mi się wydaje, że ukrywasz coś przede mną, ale nie będę naciskać. Będziesz chciała to sama mi opowiesz - klepnęła mnie lekko w nogę, podnosząc się z miejsca. - Śniadanie zaraz będzie - dodała wychodząc z pokoju.
   Ohh... opadłam na poduszki, uśmiechając się z niewiadomego powodu. Był dzisiaj taki wspaniały dzień. Wspaniałe słonko świeciło na wspaniały śnieg, a wspaniała biel śniegu wpadała przez wspaniałe okno. Chyba musiałam się czegoś naćpać.
   Wstałam z łóżka, przeciągając się tak mocno, że w pewnym momencie strzeliły mi kostki w kręgosłupie. Stanęłam w miejscu zaskoczona, po czym kontynuowałam wędrówkę do łazienki. Związałam włosy w byle jaki kok i pochylając nad zlewem zaczęłam przemywać twarz zimną wodą. Kiedy skończyłam i wytarłam buzię, rozpuściłam na powrót pukle i zaczęłam je rozczesywać. Loki, mimo nocy w miarę utrzymały mi się i teraz sprawiały wrażenie naturalnych fal. Ubrałam się niespiesznie we wzorzyste legginsy, luźny szary top i bluzę. Na koniec pomalowałam się jeszcze lekko i zeszłam na parter.
   Z kuchni wydobywał się przepyszny zapach smażonej jajecznicy na cebulce. Weszłam do pomieszczenia po czym wziąwszy talerz usiadłam przy stole, na którym znajdowała się już sterta świeżych tostów i dzbanek z sokiem pomarańczowym. Zaczęłam powoli smarować kromki masłem, gdy ciotka postawiła na środku stołu patelnię z pokaźną ilością jajek. Nałożyłam sobie trochę i zabrałam się do jedzenia. Gdy sięgałam po szklankę zauważyłam, że ciocia przyglądała mi się z uwagą.
   - Coś się stało? - zapytałam, marszcząc brwi. - Jestem gdzieś brudna czy jak?
   - Nie, nie jesteś - odparła, zaśmiawszy się cicho. - Zastanawiam się tylko, kim był ten chłopak, z kim poszłaś na bal.
   - Z nikim nie poszłam... Właściwie na salę poszłam z Rozalią, a potem rozdzieliłyśmy się - odpowiedziałam względnie spokojnie.
   - Mhm... - mruknęła cicho, nie spuszczając ze mnie uważnego wzroku. - I jak się bawiłaś?
   Poczułam ulgę, że zapytała tylko o to, ale po chwili na moich ustach zawitał głupkowaty uśmieszek.
   - Bawiłam się naprawdę świetnie. Nie spodziewałam się, że na czymś takim będzie aż tak super. I jeszcze ten chłopak... - w ostatniej chwili zrozumiałam, co powiedziałam i automatycznie poczułam, że się rumienię. Ohh.. Jak ja tego nie lubię...
   - A więc jednak był jakiś chłopak.
   - No tak... Ale wszyscy mieli maski weneckie i niestety nie wiem, kto to był - rzekłam niezbyt entuzjastycznie.
   - Może w szkole się dowiesz, albo ta dziewczyna, z którą byłaś może go rozpozna - uśmiechnęła się do mnie pocieszycielsko. Odwzajemniłam uśmiech, ale w duchu wiedziałam, że Rozalia zbytnio mi nie pomoże.
   Dokończyłyśmy w ciszy śniadanie, a później udałam się do pokoju. Dopiero teraz zauważyłam w jakim był stanie. Srebrne pantofelki leżały rozrzucone na środku pokoju, maska znajdowała się pod łóżkiem, a sukienka była niedbale zarzucona na krzesło. Westchnęłam cicho i zaczęłam sprzątać rzeczy z podłogi. Wyciągając z szafy dość duży karton, schowałam tam złożoną sukienkę oraz buty i odłożyłam na najwyższą półkę. Maskę położyłam na jej wcześniejsze miejsce, czyli na szafkę, na koniec ścieląc jeszcze łóżko. Zadowolona ze swojego dzieła, siadłam przy komputerze, by sprawdzić pocztę.
   Kiedy otworzyłam skrzynkę, przeraziłam się ilością listów w niej. W sumie nie zaglądałam do niej odkąd przeprowadziłam się tutaj. Przeglądając wszystko pobieżnie zauważyłam, że większość wiadomości to  reklamy, albo "ciekawe" oferty, z których i tak nigdy bym nie skorzystała. Jednak, gdy zaczęłam wszystkie po kolei zaznaczać, dostrzegłam dwie wiadomości z nieznanego mi adresu. Kiedy otworzyłam pierwszą z nich, zawierała tylko króciutki tekst:

„Już niedługo zrobię ci niespodziankę.”

   W drugiej natomiast było:

„Ślicznie wyglądałaś na balu. Z resztą jak zawsze.”

   Jedyną informacją o nadawcy były inicjały K.W. Siedziała chwilę w skupieniu, zastanawiając się dlaczego owe inicjały wydawały mi się znajome. Po chwili oświeciło mnie tak nagle, jakby zapaliła mi się tam lampka. Zerwałam się z krzesła i szybko zbiegłam ze schodów.
   - Niedługo będę! - krzyknęłam do ciotki na odchodne. Musiałam jak najszybciej zobaczyć się z Rozalią.