~ Rozdział 28 ~

   Gdy mój wzrok przyzwyczaił się do oślepiająco jasnego światła i kolorowych reflektorów dostrzegłam masę ludzi przed sobą. Nieco zdezorientowana rozglądnęłam się po poszczególnych twarzach. Na przedzie stała roześmiana ciocia i obejmował ją równie uśmiechnięty Dimitry. Obok nich machała do mnie... Rozalia?! Nie mogąc wyjść ze zdziwienia podeszłam do niej z otwartymi ustami.
   - Ale... Jak? - wydusiłam z siebie, nie bardzo ogarniając sytuację. - Roza... Co ty tu robisz...?
   - Jak to co? Stoję przed tobą! - zaśmiała się obejmując mnie lekko.
   - No to, to widzę, ale... - nie mogąc znaleźć odpowiednich słów zapytałam po prostu - jak?
   - No normalnie! Twoja ciocia zadzwoniła do mnie od Gwen, że masz niedługo urodziny i chce zrobić ci niespodziankę. Więc zebrałam kilkoro ludzi i przyjechaliśmy!
   Wtedy zaczęłam się rozglądać po innych. Przy barze siedzieli jacyś dwaj chłopcy i Kastiel, który przyglądał mi się uważnie. Po ich prawej stronie o jeden ze stolików opierali się Armin i Alexy. Za Rozalią stał Nataniel pogrążony w rozmowie z Violettą i Gwen. Dookoła kręciło się jeszcze sporo ludzi, których po części kojarzyłam ze szkoły. W tle słychać było ciche brzmienia muzyki dance.
   - Zamknij tą buźkę, bo ci jeszcze mucha wpadnie - Rozalia pacnęła mnie w brodę, śmiejąc się cicho pod nosem. Spojrzałam na nią, ale zdążyła zniknąć gdzieś w tłumie nieznanych mi ludzi.
   - Ekhm, Ekhm... - zwróciłam się w stronę głosu i zobaczyłam ciocię stojącą na podeście, która uśmiechała się do wszystkich niepewnie. - +Witajcie. Na wstępie chciałabym podziękować wam wszystkim za pomoc w organizacji tego wszystkiego. Bez niektórych osób nie dałabym rady zrobić tego wszystkiego w jeden dzień. Ale przede wszystkim chciałabym złożyć życzenia mojej kochanej bratanicy. Wszystkiego najlepszego Liwia - uniosła w górę stożkowaty kieliszek pełen czerwonego płynu. Wraz z nią cała sala rozbrzmiała zgodnym chórem.
   Zaraz po tym mnóstwo ludzi podchodziło do mnie, ściskali mi ręce, składali życzenia... Większości osób w ogóle nie znałam, a część kojarzyłam ze szkolnego korytarza. Dopiero na sam koniec podeszli do mnie znajomi.
   - Liwiuś, kochanie! W końcu się do ciebie dostałam - Rozalia przepchnęła się pomiędzy Kastielem i Arminem, po czym uściskała mnie tak mocno, że jeszcze chwilę i by mnie udusiła. - Nie jestem dobra w składaniu życzeń... - mruknęła, lekko się krzywiąc. - Ale poświęcę się dla ciebie i coś wymyślę... Tak więc...
   - Suwaj się Roza! Teraz ja chcę! - obok białowłosej przepchnął się Alexy, trzymając w dłoni zawiniętą w kolorowy papier paczuszkę. - Żeby nie przedłużać - wszystkiego najlepszego Liwia! Dużo radości, pieniędzy, mnóstwo czasu na zakupy - mrugnął znacząco - i żeby ci się poszczęściło w miłości - po tych słowach wręczył mi paczuszkę, była zdumiewająco lekka i mięciutka, jednak postanowiłam rozpakować ją później. Odłożyłam ją na stolik obok, gdy podszedł do mnie Kentin.
   - Cześć solenizantko - uśmiechnął się do mnie szeroko, a w jego szmaragdowych oczach błyszczały iskierki radości. - Tak jak wszyscy, życzę ci wszystkiego najlepszego - pochylił się nade mną i delikatnie pocałował w policzek. Momentalnie owiał mnie jego ciepły, miętowy oddech wymieszany z przyjemnym aromatem męskich perfum. Gdy się podniósł w rękach trzymał bukiet kolorowych lilii i małe pudełeczko. Ten prezent również odłożyłam na bok.
   Kiedy większość znajomych złożyła mi życzenia podszedł do mnie Kastiel. Musiałam mocno zadrzeć głowę do góry, by móc patrzeć mu w oczy. Ten zauważył to i śmiejąc się pod nosem przykucnął nieco, by zrównać się ze mną wzrokiem.
   - W szkole nie wydajesz się taka niska - zaśmiał się cicho, pod nosem.
   - Przestań! - szturchnęłam go w ramię, również śmiejąc się. - Mógłbyś się podnieść?
   - Ale po co? - ironiczny uśmieszek zaczął igrać na jego pełnych ustach.
   - Bo dziwnie się czuję i wszyscy się na nas gapią?
   - Skoro tak mówisz... - wyprostował się, ale uśmiech nie znikał z jego ust. - Wszystkiego najlepszego Mała Mi. I żeby ci cycki urosły, bo ze ścianą idzie cie pomylić - uśmiechnął się szeroko i nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć pochylił się nade mną i miękkimi ustami delikatnie pocałował mnie w kącik warg. Przesunął wargami wzdłuż mojego policzka i gdy znalazł się przy uchu, szepnął - A tak na serio to najlepszego... Ślicznie dziś wyglądasz...
   Wcisnąwszy mi prezent i bukiet w ręce oddalił się jak gdyby nigdy nic. Stałam przez chwilę osłupiała, wgapiając się w jego plecy okryte jak zawsze czarną skórzaną kurtką. Wzięłam głęboki wdech i odwróciłam się w stronę stolika, gdzie leżała mała kupka prezentów. Była tam paczuszka od Alexy'ego, pudełeczko i kwiaty od Kentina, trzy torebki od Gwen, Nataniela i Violetty, bukiet od Leo i upominek od Lysandra i jeszcze więcej kwiatów. Wśród tego wszystkiego dostrzegłam jeszcze butelkę z Jackiem Danielsem. Uśmiechnęłam się pod nosem i spojrzałam na to co trzymałam w rękach W lewej spoczywało niewielkie bordowe pudełeczko owinięte srebrną wstążką, a w prawej trzymałam przepiękne czerwone i białe amarylisy. Odłożyłam je obok reszty prezentów i rozejrzałam się po sali. Od razu zauważyłam Rozalię, podbiegającą do mnie.
   - Jak tam jubilatko? - podała mi szklankę z mojito.
   - Wszystko dobrze - uśmiechnęłam się do niej szeroko, po czym uściskałam ją mocno. - Cieszę się, że jesteś.
   - Ja też się cieszę - odparła, biorąc łyk swojego napoju. - Rozpakowywałaś prezenty?
   - Jeszcze nie - mruknęłam, spoglądając na paczki.
   - Jak to? - zapytała oburzona i zabrała mi szklankę odstawiając ją na stolik. - Ale już! Masz mi je tu rozpakowywać!
   Wokół nas zebrało się małe zbiorowisko ludzi. Westchnęłam cicho i śmiejąc się pod nosem wzięłam pierwszą z brzegu paczuszkę. Rozpoznałam ten leciutki prezent od Alexy'ego. Kiedy rozerwałam papier na stolik rozlał się czarny materiał. Wziąwszy go w dłonie od razu rozpoznałam przyjemnie miękki w dotyku kaszmir. Uniosłam go nieco w górę i zauważyłam, że jest to dość duży szal z obszytymi koronką brzegami.
   - Jest śliczny... - szepnęłam spoglądając na Alexy'ego, który uśmiechnął się szeroko do mnie.
   Następnie sięgnęłam po pokaźnej wielkości torebkę. Nie zaglądając do niej, włożyłam rękę do środka i wyciągnęłam duży wiązany album na zdjęcia wykonany z czarnej zamszowej skóry. Przejechałam po okładce dłonią, badając jej delikatną teksturę. Zerknęłam na znajomych pytającym wzrokiem, zastanawiając się od kogo jest klaser. Z tłumu pomachała mi radośnie Gwen. Uśmiechnęłam się do niej i bezgłośnie podziękowałam. Gdy sięgałam po bordowe pudełeczko od Kastiela, Rozalia wcisnęła mi w dłonie swój prezent.
   - Teraz mój - zaśmiała się, uważnie przyglądając się ruchom moich dłoni.
   Delikatnie odwinęłam kwadratowy kartonik z papieru i powoli podniosłam wieczko. W środku leżała złożona przepiękna kremowa sukienka z czarną wstążką wokół pasa i kokardką pod dość głębokim dekoltem. Zerknęłam na dziewczynę nie mogąc wyjść spod wrażenia. Sukienka była prześliczna. Dziewczyna musiała jednak źle zinterpretować moje milczenie, ponieważ zmarszczyła delikatnie brwi i zapytała:
   - Nie podoba ci się...? A mówiłam Al'owi, że za głęboki dekolt...
   - Nie... Jest przepiękna... - przyłożyłam sukienkę do ciała i spojrzałam na Rozalię śmiejąc się.
   - Dobra! rozpakowuj dalej! - podała mi niewielką, ciemną torebeczkę, przewiązaną turkusową tasiemką.    Uśmiechnęłam się do siebie, powoli domyślając się od kogo to jest. Chwilę później trzymałam w dłoniach flakonik perfum Giorgio Armaniego. Odkorkowałam i psiknęłam delikatnie na nadgarstek. Od razu poczułam przyjemnie orzeźwiający zapach cytryny i mięty. W reszcie paczek była gra "Forest" od Armina, bransoletka z zawieszką serduszka, koniczynki, kotwicy i literka L od Kena i szkicownik od Violetty. Na koniec został mi prezent od Kastiela. Niepewnie sięgnęłam po niego i z lekko drżącymi dłońmi odwiązałam kokardkę. Srebrna wstążka opadła miękko na ciemny blat. Z mocno bijącym sercem podniosłam wieczko. Na czarnym aksamitnym dnie leżał delikatny srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie serduszka, a w jego wnętrzu znajdował się niewielki zielony kryształ. Rozglądnęłam się po zgromadzonych osobach, szukając wśród nich czerwonej czupryny i czarnej kurtki.
   - To perydot - usłyszałam tuż za sobą cichy szept. Podskoczyłam wystraszona i spojrzałam na niego. Uśmiechnął się delikatnie. - Taki jak twoje oczy... Mogę? - zapytał, wskazując na wisiorek. Kiwnęłam delikatnie głową, a Kastiel odgarnąwszy mi włosy z karku zapiął łańcuszek. Gdy przejechał delikatnie palcami po szyi, po plecach przeszedł mnie przyjemny dreszcz, a włoski na ramionach podniosły się tworząc gęsią skórkę.
   - Dziękuję... - szepnęłam, odwracając głowę w jego stronę.
   - I ostatni prezent ode mnie - po lewej stronie usłyszałam przyjemny głos cioci. Popatrzałam w jej stronę. Trzymała w rękach niewielkie pudełeczko, uśmiechając się do mnie. - To... Wyjątkowy prezent... Chciałam ci go wcześniej dać, ale stwierdziłam, że osiemnaste urodziny są dużo lepszą okazją... - powiedziawszy to, podała mi ciemnoniebieski kartonik. Uniosłam klapkę i w środku ujrzałam niesamowity złoty pierścionek z dużym akwamarynem otoczonym małymi diamencikami. Zwróciłam pytający wzrok na ciocię.
   - Należał do twojej matki. Dała mi go przed śmiercią, gdy prosiła mnie bym się tobą zaopiekowała...
   Poczułam jak w kącikach oczu zbierają mi się łzy, a dech zamiera w piersi. Drżącymi dłońmi założyłam pierścionek na serdeczny palec. Pasował idealnie. Wzięłam głęboki wdech, by opanować bijące w szalonym tempie serce i napływające do oczu łzy. Gwen z Rozalią musiały zobaczyć masę uczuć przewijających się przez moją twarz, ponieważ szybko wciągnęły mnie na parkiet i zaczęłyśmy tańczyć do przyjemnie dudniącej muzyki. Nagle, nie wiadomo skąd, ktoś wytrzasnął aparat i zaczęliśmy robić mnóstwo zdjęć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A o to niektóre ze zdjęć zrobionych tamtego wieczoru:

Liwia w ukradzionej Alexy'emu czapce i podpity Armin
(Armin - To zdjęcie ma nigdy nie ujrzeć światła dziennego...)

 Gwen i Rozalia dopadły aparat. Masa podobnych zdjęć zachowała się jeszcze na karcie pamięci.

Gwen i Nick

(Gwen z namalowanymi wąsami - Nickuś! Zrób sobie ze mną zdjęcie...
Nick - Nie.

Gwen - Ale dlaczego...?

Nick - Bo nie i za nazwanie mnie Nickusiem... 

Gwen - Oj no przepraszam... To jak zrobisz sobie ze mną zdjęcie?

Nick - Noo... okej...

Gwen podchodzi do niego z czarną kredką i zaczyna malować mu wąsy

Nick - Ej! Co ty robisz?

Gwen - Oj, cicho bądź i daj mi się pomalować! Przecież musimy wyglądać jak rodzeństwo!)

 (Liwia - Kastieeel...

Kas - Nie.

Liwia - Ale nie wiesz jeszcze o co chcę zapytać.

Kas - Nie, nie zrobię sobie zdjęcia.

Liv - Ej, no nie daj się prosić... 

Kas - Nie.

Liv patrząc na niego maślanymi oczkami - A tak tylko dla mnie...?

Kas - Nie.

Liv - Nie chcesz po dobroci to proszę bardzo....

Kas - Boże... Zabierzcie ją! ) 

Od lewej: Rozalia, Liwia, Gwen i Kentin.

(Gwen - Jedyny normalny zgodził się na fotę...)